"Το Χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκ.Παπαδάκη [Εργασία: Βενετία Γραμμένου]

«Το Χρώμα του Φεγγαριού» 
μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη

από τη μαθήτρια Βενετία Γραμμένου

[Β1 - 2ο Γυμνάσιο Τριλόφου - 2010-2011]

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το βιβλίο αυτό μιλάει για διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι. Μιλάει για μία οικογένεια που ζει στην φύση και αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Την οικογένεια αυτή την αποτελούν: η μητέρα, τέσσερα παιδιά, η γιαγιά και κάποιοι συγγενείς και φίλοι τους. Ένα από τα παιδιά αποφασίζει να εγκατασταθεί για ένα χρονικό διάστημα στην Αθήνα, για να μπορέσει να βγάλει κάποια χρήματα και να συντηρήσει την οικογένεια. Με τη σειρά τους ακολουθούν και τα υπόλοιπα παιδιά. Ο πατέρας έχει πεθάνει  επομένως η γιαγιά και η μητέρα μένουν μόνες στο χωριό. Δυστυχώς δεν επιβιώνουν όλα τα παιδιά, αλλά όσα επιβιώνουν γυρίζουν στο χωριό και συνεχίζουν εκεί την ζωή τους.

ΘΕΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Σε αυτό το βιβλίο, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, πολλά γεγονότα δεν είναι φανταστικά αλλά είναι και η πικρή αλήθεια της ζωής που αρνούμαστε  να δεχτούμε.  Ένα θέμα που αφορά την σημερινή ζωή είναι η αποκέντρωση, δηλαδή πολλοί άνθρωποι που είχαν εγκατασταθεί στην πόλη, γύρισαν στα χωριά για διάφορους λόγους. Πέρα όμως από την αποκέντρωση, ένα πιο επίκαιρο θέμα που απασχολεί κατά μεγαλύτερο ποσοστό τους ανθρώπους είναι η έλλειψη χρημάτων.

Ένα άλλο θέμα που καταπιάνεται είναι η σχέση και η αναταραχές που υπάρχουν σε μία οικογένεια που ο ένας γονιός απουσιάζει. Τα παιδιά μπορούν να αναπτύξουν μέχρι και ψυχολογικά προβλήματα και οι αντιδράσεις για κάποια θέματα να είναι επιθετικές.

Πέρα από αυτά τα θέματα ένα άλλο θέμα είναι η αναζήτηση εργασίας από τη νεολαία. Βρίσκουν πολύ πιο εύκολα δουλειά απ' ότι  οι μεγάλοι. και όταν "αποτύχουν" στην εύρεση εργασίας  καταντούν σε θλιβερή κατάσταση.

Ένα συμπέρασμα που βγαίνει από αυτό το βιβλίο είναι το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τα απαραίτητα αγαθά για να ζήσουν και ζητάν κι άλλα, ενώ κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν καν τα απαραίτητα και δεν παραπονιούνται  καθόλου.

ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο τίτλος του βιβλίου: ‘Το χρώμα του φεγγαριού’ βγήκε από τον διάλογο του αστεριού με την κερασιά οι οποίοι αφηγούνται την ιστορία. Ο τίτλος ταιριάζει αλλά δεν εκφράζει όλο το βιβλίο και ίσως να είναι και ένα τέχνασμα που μπορεί να ελκύει τον αναγνώστη να το διαβάσει. Ένας εξίσου ταιριαστός τίτλος, κατά την γνώμη μου, είναι:‘ οι απορίες του αστεριού’ , γιατί ενώ η κερασιά αφηγήται αυτή την θλιβερή ιστορία, ταυτόχρονα απαντάει στις απορίες του αστεριού.

ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Σε αυτό το βιβλίο πιο πολύ μου άρεσε ο αυθορμητισμός, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας εκφράζει τα συναισθήματα και τις πράξεις των ηρώων, καθώς και τα λόγια/γεγονότα που περνάνε.    

ΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δεν μου άρεσε η μπερδεμένη αφήγηση, δηλαδή ενώ μιλάει η κερασιά με το αστέρι, ξεκινάει απότομα η αφήγηση της ιστορίας των γεγονότων και τις καταστάσεις που βρίσκονται/περνάνε οι ήρωες. Αυτό μπερδεύει τον αναγνώστη και έτσι το βιβλίο χάνει όλο το ενδιαφέρον που ‘παράγει’ ο αυθορμητισμός της συγγραφέα.

ΗΡΩΕΣ

Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Γεδεών, γιατί μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσε και η ικανότητά  του να κάνει τους ήρωες και τον αναγνώστη να ξεχνιέται και να χαμηλώνει την ένταση των γεγονότων. Η ευχέρεια της ομιλίας του μπορεί να οφείλεται και στην ηλικία του και στο ότι έχει ζήσει πολλά γεγονότα και καταστάσεις που επηρεάζουν τον άνθρωπο να αλλάξει τρόπο ζωής και σκέψεις.

Ο χαρακτήρας που μ’ άρεσε λιγότερο είναι η θεία-Πόπη, γιατί ενώ είχε τα απαραίτητα αγαθά για να ζήσει ζητούσε κι άλλα, και δεν μ’ άρεσε το σκεπτικό με το οποίο κράτησε τον Φώτη στο σπίτι της, δηλαδή για να ανταγωνιστεί μια άλλη γειτόνισσα που φιλοξενούσε κι αυτή τα ορφανά ανίψια της στο σπίτι της.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΡΑΣΗ- ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Η αγαπημένη μου φράση ήταν όταν μιλούσε η κερασιά με το αστέρι που έλεγαν τα χρώματα της λύπης, της χαράς…, γιατί μ’ άρεσε ο τρόπος που το αποτύπωνε η κερασιά και η ερωτήσεις που έκανε το αστέρι.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

H Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε σε ένα χωριό πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος και η μητέρα της, όπως η Αλκυόνη υποστηρίζει, ήταν ονειροπόλα. Τέλειωσε την Γαλλική σχολή και μετά πήγε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Όταν κατάλαβε πως αυτό δεν γινόταν αποφάσισε να αλλάξει τον εαυτό της.

ΔΟΥΛΕΨΕ Η ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Βενετία Γραμμένου